Emmanuel Vierin

(Kortrijk 1869-1954)

Ten tijde van de Eerste Wereldoorlog vluchtten veel Belgische kunstenaars naar het buitenland om te voorkomen dat zij onder de wapenen werden geroepen. De meesten verbleven in ballingschap in Engeland, maar anderen trokken net over de grens naar het neutrale Nederland. Jan Toorop was sterk begaan met de vluchtelingen die uitweken naar Zeeuws Vlaanderen en de overige eilanden, en verwerkte het thema een aantal malen in zijn werk.

Een Antwerpenaar die op Walcheren ‘exil’ zocht was Joseph Posenaer (1876-1935). Hier vervaardigde hij diverse landschappen, dorps- en stadsgezichten. Zo schilderde hij Zoutelande, helder belicht tussen weiden en duinen, maar ook Domburg, in gedempte tonen, ‘in samenklank (…) met zijn zware gemoed: dan drukt ook op u de loomheid van de Zeeuwsche atmosfeer, opgelucht toch door de keurige zindelijkheid en zomersche zonnestraling, die hij zoo aanminnig wist te styliseeren…’ In Avondlicht (p. 3) heeft Posenaer deze sfeer, verwoord door Leo van Puyvelde in De Belgische schilders in Holland, op een zeer aantrekkelijke en verstilde wijze weergegeven: belicht door het laatste zonlicht staat een Zeeuws meisje geheel alleen bij de pomp op het plein voor de kerk.

Een Kortrijkse schilder die uitweek naar het Zeeuwse land, was Emmanuel Vièrin (1869-1954). Zijn zonovergoten dorpsgezichten lijken zowel te zijn beïnvloed door het realisme van Henri De Braekeleer (1840-1888) als door het impressionisme van Emile Claus (1849-1924). Vièrin kiest daarbinnen zijn eigen stijl, zonder een al te exuberante losse toets te gebruiken, maar met grote aandacht voor licht en schaduw en een fel en vrolijk kleurgebruik. Dat is bijvoorbeeld te zien in zijn eenvoudige Zomer in Zeeland (p.15), zijn Vrouw in Zeeuwse dorpsstraat (p.14), zijn sublieme Vrouwenpolder (niet afgebeeld). ‘Gij vergeet de schilderwijze, om geheel te wezen in de vredige rust van een heimelijk gangetje, in de nabijheid van een gelukkig zondoortinteld straatje (…) gij voelt al dadelijk dat hier de valeurs kalm tegen elkaar opwegen en dat de schilder deze harmonie alleen kon bereiken omdat hij zelf vol was van de groote rust, die over deze Hollandsche dorpen van Zeeland hangt,’ aldus de eerder aangehaalde auteur.Vièrin koos Middelburg als standplaats, maar schilderde ook in Domburg, Vrouwenpolder en Zoutelande. Hij was sinds 1896 aangesteld als leraar aan de academie te Kortrijk, waar hij later directeur werd; de kunstenaar werkte daarnaast als conservator van het Museum te Kortrijk. Schilderijen van Vièrin zijn te vinden in de Musea voor Schone Kunsten van Antwerpen en Brussel en de musea te Brugge, Kortrijk en Mechelen.

• Naam: Emmanuel Vierin
• Geboren 1869
• Overleden 1954
• Schilder.